از دست دادن ساختار صورت ممکن است اثرات رواني در پي داشته باشد و بر کيفيت زندگي بيمار تأثير بگذارد. بازسازي ضايعات صورتي نقش مهمي در احياء زندگي اجتماعي و اميد به زندگي در بيماران دارد.

يکي از اين ضايعات، آسيبهاي ناحيه گوش است. استفاده از ايمپلنت و پروتز گوش علاوه بر بازگرداندن  آناتومي ازدسترفته صورت، به بيمار کمک رواني ميکند و فرد را قادر ميسازد تا به زندگي طبيعي خود

نزديک شود.

هر گوش مصنوعي با طراحي منحصربه فرد و مخصوص هر بيمار ساخته ميشود تا توازن زيباييشناختي و تقارن صورت را به آن برگرداند و محل قرارگيري عينک و وسايل شنوايي باشد. تمامي مراحل اين فرايند

از تعيين شيوه نگهداري پروتز گوش تا ساخت آن با در نظر گرفتن نيازهاي بيمار پيش برده ميشود. پروتز در صورت داشتن کانال گوش، شنوايي را به واسطه هدايت صدا به سمت سوراخ گوش بهبود ميبخشد.

متخصصين نهايت تلاش خود را به کار ميبرند تا بافت، رنگ و شفافيت پروتز ظاهري طبيعي داشته باشد. پروتز گوش مصنوعي راحت، بادوام و ايمن است.

آناتومي گوش
گوش سه قسمت اصلي دارد: خارجي، مياني و داخلي. گوش خارجي شامل لاله و مجراي گوش است.  پرده گوش، مجراي گوش (گوش خارجي) را از گوش مياني جدا ميکند.

استخوانچه هاي کوچک گوش مياني (چکشي، سنداني و رکابي) انتقال صوت را ازپرده گوش به گوش داخلي انجام ميدهند.  گوش داخلي شامل گيرندههاي عصب شنوايي و تعادلي است که به مغز ميرود.

امواج صوتي از طريق هوا منتقل ميشوند. اين امواج وارد مجراي گوش شده و سپس سبب ارتعاش پرده گوش ميشوند. ارتعاشات از پرده گوش به استخوانچه هاي گوش مياني منتقل ميشود و از طريق آنها

به عصب شنوايي در گوش داخلي منتقل ميشود. در اينجا، ارتعاشات تبديل به پيامهاي عصبي شده و به مغز منتقل ميشوند. مغز اين پيامها را بهعنوان صوت تفسير ميکند.

از ايمپلنتها و پروتزها ميتوان براي ترميم گوش خارجي و مياني استفاده کرد که در ادامه به آن ميپردازيم.

دلايل استفاده از ايمپلنتهاي گوش
استفاده از ايمپلنتها و پروتز گوش (گوش مصنوعي) به دلايل زير ضرورت مييابد:

-عوارض مادرزادي گوش مانند ميکروتيا (بدشکلي مادرزادي گوش): بدشکلي مادرزادي گوش خارجي در حدود 1 در هر 500 تولد رخ ميدهد. در اغلب موارد بدشکليها يکطرفه هستند و حدود 10% دوطرفه هستند. بدشکلي گوش و سندرومهاي مرتبط به عنوان مثال عدم تقارن دو گوش باعث کاهش کيفيت زندگي بيماران ميشود.

- جراحي

برداشتن تومور در ناحيه گوش: بهدليل ساختار ويژه گوش (انحناها و خميدگيها) بعد از برداشتن تومور، بافت گوش نميتواند خود را بازسازي کند.

- ضربه وارد شدن و صدمه ديدن گوش مانند تصادف خودرو، آتشسوزي يا سوانح ديگر

- بازگشت شنوايي (گوش مياني): جراحيهاي مربوط به کاشت پروتز، نقش سمعک را در داخل گوش مياني ايفا ميکند.

روش هاي بازسازي گوش خارجي
بازسازي گوش خارجي با استفاده از يکي از روشهاي زير قابل انجام است:
1- بازسازي جراحي که خود شامل استفاده از غضروف اتولوگ و استفاده از ايمپلنتهاست.
2- بازسازي پروتزي گوش
بازسازي جراحي با استفاده از بافتهاي بيمار صورت ميگيرد ولي به دليل شکل پيچيده گوش عموماً بازسازي پيوند اتوژن کاري مشکل و چالشبرانگيز است. بخصوص در افراد مسني که حاوي بافتهاي پير با

رنگدانه بالا هستند، دشوارتر است. استفاده از ايمپلنت در نقايص مادرزادي و اکتسابي در صورت، نتايج خوبي داشته است.

در روش بازسازي پروتزي گوش، پروتز با چسب روي صورت قرارگرفته و اغلب موفقيت متوسطي داشته و براي رعايت بهداشت بايد اين چسب به صورت روزانه تعويض شود. به دليل وجود مو و فقدان

ناهمواري آناتوميک استفاده از چسب نتيجه مطلوبي نميدهد. براي رفع اين مشکل امروزه از ايمپلنتها به منظور ايجاد افزايش گير و ثبات پروتزها استفاده ميشود.  در همه روشها نياز است الگويي از گوش

تهيه شود. بازسازي گوش داراي نقص با استفاده از گوش طرف سالم صورت ميپذيرد.اگر هر دو گوش فردي داراي نقص بود، بازسازي گوش به کمک گوش والدينش انجام ميشود.

قالبگيري گوش

در قالبگيري گوش ابتدا در سوراخ گوش پنبه مرطوب گذاشتهشده سپس موي سر در موضع تا حد امکان با وازلين کنار زده ميشود. يک باکس اکريليکي با سروته باز و از ماده آلژينات براي قالبگيري استفاده

شده، به منظور افزايش زمان کارکرد آلژينات با آب سرد در دماي اتاق به مدت 20 الي 30 دقيقه مخلوط و بهآرامي در قالب ريخته ميشود تا زماني که گوش با آن پوشيده شود. پس از 30 تا 60 ثانيه

قاب اکريليکي و قالب درحاليکه باهم در تماس هستند از گوش بيمار جدا ميشوند. معمولاً از روي قالب، الگوي مومي ساخته ميشود. کار با الگوي مومي آسانتر بوده و بهراحتي ميتوان آن را روي صورت بيمار قرار داد و امتحان کرد.

شکل ۲- نحوه قالبگیری گوش

بازسازي گوش خارجي با استفاده از غضروف اتولوگ

غضروف دنده يا کاشتهاي بيومديکال (Biomedical) به همراه نسج نرم خود بيمار ميتوانند جهت بازسازي گوش بکار روند. غضروف دنده با کندروسيت زنده بهترين ماده براي بازسازي گوش خارجي است. در

اين روش قسمتي از غضروف دنده طي عمل جراحي برداشته شده و به شکل گوش تراش داده ميشود. دو تا سه عمل جراحي در بازه 12 تا 24 ساعت بسته به وضعيت بيمار صورت ميگيرد. قبل از برداشت

غضروف دنده جراح شکل گوش را روي يک فيلم شفاف دوبعدي با قرار دادن فيلم در برابر گوش نرمال و رديابي نشانه هاي آناتوميکي آن تهيه ميکنند. اگرچه فيلم شفاف ميتواند تصوير آينهاي از گوش داده و

به جراح براي تراشيدن غضروف کمک کند اما اطلاعات منحصربه فرد سه بعدي از هر بيمار مانند ارتفاع يا ضخامت مارپيچ گوش نميدهد. جراح بايد غضروف را تراشيده و آن را با شکل طبيعي گوش مقايسه

کند (شکل 3). سپس غضروف تراشيده شده را به اتاق بيماري که بيهوش است آورده و سر بيمار را ميچرخاند. در طي اين مرحله زمان عمل افزايش يافته که با خطر اندک عفونت همراه است.

شکل ۳- عمل برداشت غضروف دنده و ترمیم گوش

براي غلبه بر مشکلات ذکرشده، از روش بازسازي با فرآيندهاي سهبعدي استفاده ميشود. در جديدترين روش با کمک اسکن و چاپ سهبعدي، شکل گوش تجسم شده و غضروف  براساس اين شکل تراشيده

ميشود. قالب را ميتوان با اسکن گوش سالم و ساختن تصوير آينهاي از قطعه با استفاده از طراحي کامپيوتر تهيه و سپس با چاپ کردن سلول سهبعدي براي بازسازي گوش استفاده کرد (شکل 4). اين روش،

جراحي را سادهتر کرده و نتيجه بهتري دارد. علاوه بر اين، مدل گوش به بيمار نشان داده ميشود و در صورت لزوم اصلاح ميشود.

شکل ۴- مراحل اسکن و چاپ سهبعدی گوش

هدف نهايي از بازسازي گوش با بافت اتولوگ را ميتوان با چاپگر سهبعدي، مواد زيستي قابلجذب مانند پلي کاپرولاکتام با سلولهاي بنيادي غضروفساز بر روي داربست زيستي قابلجذب به دست آورد. پيوند

غضروف با کندروسيتهاي زنده نسبت به ايمپلنتها نتايج بهتري داشته است. يکي از مشکلات ترميم با ايمپلنت اين است که ايمپلنت جسم خارجي است و گاهي اوقات سبب نکروز بافت نرم شده که در

اين صورت  نياز به جراحي مجدد است.

معايب اين عمل جراحي عبارتاند از:

- در بيماران جوان برداشت غضروف دنده عوارض زيادي به همراه دارد.

- کودکان زير 10 سال غضروف کافي براي پيوند ندارند.

- هزينه چنين جراحيهايي بالاست.

بازسازي گوش خارجي با استفاده از ايمپلنت

وقتي غضروف دنده به اندازه کافي وجود نداشته يا قابلبرداشت نباشد در اين صورت يکي از روشهاي بازسازي گوش استفاده از ايمپلنت است. يکي از ايمپلنتهاي مورداستفاده پلياتيلن متخلخل است که به 

خصوص در بيماران سوختگي بسيار کارآمد است و عوارض کم به دنبال دارد و نيزازلحاظ ظاهري نتيجه خوبي دارد. بازسازي گوش خارجي پس از سوختگي چالشبرانگيز است. آسيب ممکن است مشکلاتي

مانند بافت اسکار بيشازحد و غيرالاستيک، خونرساني ضعيف و فقدان مواد کافي و مناسب براي چارچوب را در برداشته باشد. مدپور بسيار متراکم است و استحکام بالايي ايجاد دارد و تخلخلها انعطافپذيري را

فراهم ميآورد. در تخلخلهاي پلياتيلن رشد بافت و رگزايي رخداده که منجر به اتصال بين ايمپلنت و گوش ميشود و از احتمال  پسزدن ايمپلنت ميکاهد. هدف اصلي در بازسازي گوش با مدپور تعيين

چارچوب قابلانعطاف و پوشش آن با بافت نرم از طريق گسترش پوست و فلپ پوستي است. گسترش پوست يک روش استفادهشده توسط جراحان پلاستيک براي رشد پوست اضافي است که از طريق

کشش بيشازحد مکانيکي کنترل ميشود. هدف آن ايجاد پوستي است که منطبق بر رنگ، بافت و ضخامت بافت هاي اطراف باشد و احتمال  زخم و خطر را به حداقل برساند. هنگامي که پوست فراتر از حد

فيزيولوژيک آن کشيده شود مسير هدايت مکانيکي فعال شده که اين امر منجر به رشد سلول و همچنين تشکيل سلولهاي جديد ميشود. در برخي موارد ممکن است توسط کاشت بادکنک متورم در زير پوست

انجام شود (شکل 5). رايجترين روش بين جراحان تزريق محلول سالين به آرامي زير پوست است که هفته ها يا ماه طول ميکشد و پوست به آرامي کشيده شده که اين کشش با رشد بافت دائمي همراه

است.

شکل ۵ – روش رشد پوست

منظور از Flap انتقال پــوست، عضــله، استخــوان عصب و عـروق و ساير بافتها از ناحيهاي در بدن به ناحيه ديگري است که به علل مختلف از بين رفته است.  در اين انتقال پوست اتصال پوست به بافت

زيرين و پايههاي عروقي حفظ ميشود و نتيجه جراحي بسيار مطلوب است زيرا از همان ناحيه استفادهشده است و بيشترين شباهت را ازنظر قوام و رنگ با ناحيه را دارد. وجود پايه عروقي مناسب موجب

بهبود سريعتر و بهتر پوست منتقلشده، ميشود و نتيجه عمل قابلقبول است. ايمپلنت مدپور در پشت مجراي گوش خارجي قرار ميگيرد .روي ايمپلنت با فلپ پوستي و يا بافت رشد دادهشده پوشيده ميشود (شکل 6 و 7).

شکل ۶-

بازسازی گوش دختر ۷ساله با استفاده از مدپور و بافت رشد دادهشده ناحیه فاسیای گیجگاه (Temporoparietal Fascia (TPF. تصویر سمت راست ۶ ماه پس از بازسازی

شکل ۷- بازسازی گوش فردی که دچار سوختگی شده است.

بیمار چند ماه پس از رشد بافت (تصویر بالا سمت چپ و مرکز)، مشخص کردن فلپTPF در طی عمل دوم (تصویر بالا سمت راست)، بالا بردن فلپ (تصویر پایین سمتچپ) و چرخش آن به پشت (تصویر

وسط پایین) و پوشش Medpor  ساخته شده (تصویر سمت راست پایین)

از 26 بيمار که تحت جراحي بازسازي گوش با مدپور قرار گرفتند تنها 2 بيمار دچار پسزدن ايمپلنت شدند که اين دو بيمار فلپ پوستي را دريافت نکرده بودند. بنابراين ميتوان نتيجه گرفت ايمپلنت پلياتيلن

متخلخل به همراه فلپ پوستي يکي از بهترين روشهاي بازسازي گوش در بيماران سوختگي است.


پروتز گوش

غضروف هاي طبيعي گوش بسيار نرم و انعطافپذير هستند اما پروتزهاي گوش به نرمي و انعطاف غضروف هاي طبيعي نيستند. ساختار پروتز گوش از غضروفهاي هلالي و مدپور (Medpor) تشکيل شده است

تا بتواند در مقابل فشار بافتهاي آسيبديدهاي که از خم شدن ساختار گوش جلوگيري ميکند ايستادگي کند.گوشهاي مصنوعي بهويژه براي بزرگسالاني مفيد هستند که بازسازي با غضروف دنده يا مدپور برايشان

مناسب نيست.  قيمت کمتر، سهولت ساخت، آسان بودن ارزيابي دورهاي و تميز کردن محل جراحي از ديگر مزاياي پروتز گوش است. همچنين در صورت بهره گيري از روش چسباندن پروتز گوش، انجام

هيچگونه جراحي ضرورت ندارد و کار گذاشتن گيره ها تنها به يک عمل جراحي کوچک نياز دارد. در اين روش پروتز آماده به گوش طبيعي بيمار وصل ميشود. قالب آن به شکل گوش طبيعي انسان است و رنگ

آن هم، همرنگ پوست بيمار است. پروتزهاي سفارشي گوش براي تناسب گوش با ظاهر بيمار ساخته ميشود.

دو نوع پروتز ساخته ميشود

نوع اول 

پروتزي است که روي پوست ميچسبد. پروتز گوش مصنوعي را با چسب نيز ميتوان متصل کرد. البته استفاده از چسب براي کودکان که داراي فعاليت زيادي هستند و افرادي که داراي تعريق زياد هستند،

توصيه نميشود. بااينحال، قدرت چسبندگي چسبهاي رايج کنوني بسيار بالا است و مشکلي براي بسياري از بچه هايي که هر روز با گوش مصنوعي چسبيده شده به مدرسه ميروند و ورزش ميکنند به وجود

نميآيد.نوع ديگر پروتز، يکپارچه شونده بااستخوان است که دو يا سه ايمپلنت تيتانيومي بهعنوان ابزار تثبيتي طي عمل جراحي درون استخوان اطراف گوش قرار داده ميشود تا بتوان گوش مصنوعي را با گيره

کار گذاشت. هر دو نوع پروتز قابل برداشتن هستند و بيمار بايد گوش مصنوعي را قبل از خواب يا شرکت در فعاليتهاي ورزشي درآورد. بهعلاوه، شخصي که از پروتز استفاده ميکند بايد هر روز پروتز گوش را

خارج کند و به خوبي پروتز و بافت زير آن را تميز کند.

شکل ۸ الف- اتصال پروتز گوش مصنوعی با چسب

شکل ۸ ب- اتصال پروتز گوش با ایمپلنت تیتانیومی

دريافت گوش مصنوعي يا مناسب و اندازه بودن آن در بيشتر موارد همزمان با ايمپلنت گوش با هدايت استخواني انجام ميشود و گوش را بسته به برنامه ريزي ميتوان ظرف يک تا دو هفته کار گذاشت.

ايمپلنتها بايد حداقل سه ماه در محل موردنظر باقي بمانند. بهمحض آنکه ايمپلنتها با ساختار پيرامون (در مدت 3 ماه يا بيشتر) يکپارچه شدند، بايد تکيهگاه و محل اتصال کار گذاشته شود. گوش مصنوعي در

حدود يک ماه بعد ساخته ميشود.

خصوصيات مواد پروتز گوش
ماده ايده آل براي پروتز گوش بايد داراي خواص زير باشند:

زيست سازگار
انعطاف پذير
سبک
هدايت حرارتي کم
دوام بالا
قابل قالبگيري
راحتي بيماري
پاککنندگي آسان
خنثي بودن ازنظر فيزيکي و شيميايي

درحال حاضر مواد مورداستفاده براي پروتزهاي فک و صورت رزينهاي آکريليک، الاستومرهاي پلي يورتان، ترکيبي از الاستومرهاي سيليکوني و يک ماده پليمري سخت مثل آکريليک، يورتان دي متاکريلات

(UDMA)، سلولز استات در خلأ شکلگرفته يا کامپوزيتهاي شيشهاي که با فيبر کربني تقويتشده (FRC) هستند.

پروتزهاي گوش بر پايه رزينهاي آکريليک

در بين مواد مختلف موجود براي پروتزهاي فک و صورت، رزين اکريليکي ماده سخت و بادوامتري است که حاشيهاش ميتواند بهآساني نازک شود اما ازنظر زيبايي مانند ماده قابلانعطافي مانند سيليکون

نيست. با استفاده از رزينهاي آکريليک، لاينرهاي نرم بلندمدت براي الصاق پروتزهاي گوش تهيه ميشوند. ترکيبات لاينرهاي نرم بر پايه رزين آکريليک ميتوانند با پليمر پليمتيل متاکريلات گرما پخت شده باند

شيميايي برقرار کنند. اين لاينرها نهتنها اجازه باندشدن بين پيوست سفارشي و پروتز را از طريق کراسلينک شيميايي ميدهند بلکه به گوش مصنوعي قوام و  ظاهري طبيعي ميدهند. حفظ خواص مکانيکي آنها

در طولانيمدت از طريق واکنش اتصالات عرضي تأمين ميشود. در شرايط مرطوب سازگار هستند و استفاده از آنها آسان است. براي رسيدن به نتيجه دلخواه چسبندگي پروتز به ايمپلنت نگهدارنده حائز اهميت

است. با کمک اين لاينرها ميتوان موقعيت و جهت گيري پروتز را تعيين کرد.

مراحل ساخت پروتز گوش بر پايه رزينهاي آکريليک به طور خلاصه عبارت اند از:
- تهيه لاينر نرم اکريليکي سفارشي
- قالبگيري با ماده هيدروکلوئيدي برگشتناپذير مانند آلژينات
- تهيه کست با گچ دنداني
- تهيه الگوي مومي
- امتحان الگوي مومي روي صورت بيمار
- تبديل الگوي مومي به مدل با استفاده از رزين آکريليک پختني (مخلوط پودر و مايع)
- رنگآميزي پروتز (شکل 9 و10)

شکلهاي9و 10 مربوط به بيماري است که در اثربرخورد داس به بخشي از گوش چپ آسيب رسيده است. قسمت بالاي گوش ازبين رفته اما قسمت پايين گوش سالم است. پروتز گوش با استفاده از لاينر و

رزين اکريليکي ساخته شده و با چسب به گوش بيمار متصل شده است.

شکل ۹- تهیه لاینر نرم اکریلیکی

شکل ۱۰ الف- تهیه الگوی مومی   

شکل ۱۰ ب- پروتزگوش با پیوست اکریلیکی گرما پخت شده

عمر متوسط کلينيکي پروتزهاي فک و صورت 6 الي 12 سال است. بنابراين قبل از اين تاريخ بايد دوباره بازسازي شوند. عمر مفيد لاينرهاي نرم بر مبناي آکريليک 2 سال است.
 
پروتزهاي گوش بر پايه رابر سيليکوني

سيليکونهاي گريد پزشکي دستهاي از پليمرهاي مصنوعي الاستيک هستند که از سيليکون و اکسيژن با گروههاي جانبي آلي تشکيلشدهاند. باند قوي سيليکون - اکسيژن سبب مقاوم شدن در برابر نور، حرارت،

اکسيداسيون و پايداري ابعادي ميشود. پروتزهاي سيليکوني ارائه طبيعيتر و زيباتري براي استتار نقايص گوش دارند. انعطافپذيري و زيستسازگاري مناسب و عوارض جانبي اندکي دارند. پخت سيليکون

در دماي اتاق به خوبي صورت ميگيرد. سيليکون به طورگسترده در پروتزها استفاده ميشود.

مراحل ساخت پروتز گوش بر پايه سيليکون
 به طور خلاصه عبارتاند از:
- قالبگيري گوش سالم
- تهيه الگوي مومي
- ترکيب سيليکون با رنگ طبيعي
- پليمريزاسيون سيليکون به مدت 2 ساعت در دماي 80 درجه سانتيگراد در ترموستات
- رنگ آميزي بيروني پروتز سيليکوني

با رنگ آميزي دروني، تطابق کامل رنگ پروتز با رنگ گوش سالم حاصل نميشود (شکل 11) و رنگآميزي بيروني نيز بايد صورت گيرد. رنگآميزي بيروني فنيترين و مهمترين مرحله است که ظاهر پروتز را شبيه به

گوش طبيعي ميکند. با اين رنگ آميزي که با مخلوط کردن مقدار کافي رنگ و عامل کراسلينک (جهت ايجاد ماتريس رابري رنگي) به دست ميآيد، رنگ پروتز با پوست اطراف مشابه ميشود.

شکل ۱۱- پروتز گوش سیلیکونی بدون رنگآمیزی بیرونی

پروتز با لايه نازکي از رنگدانه ها با يک اسفنج پوشيده ميشود. با توجه به خواص خزشي سيليکون از حالت مايع به جامد، پروتز رابر سيليکوني بايد چند دقيقه در دماي اتاق نگه داشته شود تا حالت تقريباً نيمه

جامد به خود بگيرد. سپس رنگ خشک شده و پرداخت ميگردد. فرآيند رنگآميزي تا رسيدن به رنگ دلخواه تکرار ميشود. شکل 12 پروتز رنگ آميزي شده اي را نشان ميدهد که رنگ آن بسيار نزديک به بافت

طبيعي است.

شکل ۱۲- پروتز رنگ آمیزی شده بیرونی

سايش، کاهش مايع، تجمع لکهها و هوازدگي از عوامل تغيير رنگ تدريجي پروتز به شمار ميروند. ثبات رنگ پروتز سيليکوني حدود 3 سال است و پسازآن بايد مجدداً رنگآميزي شوند. انحراف رنگ بصري بين پروتز و پوست اطراف به عنوان عدم تطابق رنگ شناخته شده و به عواملي چون محل زندگي، ويژگيهاي شغلي و رفتارهاي Aging پروتز و رنگدانه ها بستگي دارد.


معايب پروتزهاي گوش

باوجود مزاياي پروتزهاي گوش، اين پروتزها داراي معايبي نيز هستند.

- اگرچه گوشهاي مصنوعي به شيوهاي سفارشي ساخته ميشوند تا ظاهري طبيعي داشته باشند، اما از آنجا که در آنها برخلاف بازسازي با غضروف دنده يا مدپور، از پوست يا غضروف خود بيمار استفاده نميشود، بنابراين بهاندازه آن ترميمهاي زيستشناختي طبيعي نخواهند بود. بين پوست طبيعي و پروتز تفاوت آشکاري به چشم ميخورد، به علاوه خط اتصال بين گوش و پوست را به دشواري ميتوان پنهان کرد.

- مشکل در تطبيق رنگ در طول زمان: رنگ پوست فرد نميتواند با رنگ پروتزها متناسب شود زيرا پروتز نميتواند خود را با تغييرهاي طبيعي رنگ پوست مانند تغيير رنگي که از قرار گرفتن در معرض نور خورشيد ايجاد ميشود، سازگار کند. پوست طبيعي افراد دچار تغييراتي مانند آفتاب سوختگي ميشود درحاليکه پروتزها تغيير رنگي نخواهند داشت.

- پروتز گوش مصنوعي به دليل فرسودگي هرچند سال يکبار بايد عوض شود.

- پروتز را بايد هر روز درآورد، تميز کرد و دوباره سر جاي خود قرار داد؛ اين کار جداي از دشواري آن، به بيمار يادآوري ميکند که درنهايت اين پروتز بخشي از بدن وي نيست.

- پروتز فاقد آن حسي است که گوش ترميم و بازسازيشده دارد.

ايمپلنت گوش مياني

جراحيهاي مربوط به کاشت ايمپلنت، نقش سمعک را در داخل گوش مياني ايفا ميکند. ايمپلنت گوش مياني درمان مناسبي براي آن دسته از افرادي است که به کاهش شنوايي حسي-عصبي مبتلا هستند.

تعداد زيادي از افرادي که کاهش شنوايي حسي-عصبي داشتهاند و به شکل سنتي محکوم به کم شنوايي مادامالعمر بودهاند، پسازاين جراحي ميتوانند صداها را به شکل طبيعي بشنوند و درواقع با انجام اين
جراحي به زندگي عادي بازگردند. در اين جراحي، ايمپلنت شنوايي در پشت پرده گوش- در داخل گوش مياني جاسازي شده- و بخش ديگر آنکه محل قراردادن باطري است، در زير پوست سر در پشت گوش

بيمار پيچهاي تيتانيوم کار گذاشته ميشود که دوسيم از آن به استخوانچه هاي شنوايي متصل ميشوند. اين سيمها يکي به استخوانچه اول و ديگري به استخوانچه سوم وصل شده و پرده گوش نيز نقش

ميکروفن را در شنوايي بازي ميکند که باعث تقويت ارتعاش دريافتي در پرده گوش ميشود شکل 13.

شکل ۱۳ – ایمپلنت گوش میانی

در اين جراحي به دليل عدم وجود ميکروفن، صداهاي زائد هم منتقل نميشوند، بنابراين صداي دريافتي بلندتر و باکيفيتتر است تا جايي که ميتوان موفقيت بازگشت شنوايي بعد از انجام اين جراحي را تا 99

درصد برآورد کرد. البته اين روش هرگز جاي شنوايي خدادادي را نميگيرد.در ساخت ايمپلنت گوش مياني از موادي نظير پلي تترافلورواتيلن، کامپوزيت پليتترافلـورواتيلـن و اليـاف کربن شيشهاي، پلياتيلن

متخلخل، تفلون، پروپلاست، پلاستوپر، پلي سل و تيتانيوم استفاده ميشود. مواد نام برده شده در ايمپلنت گوش مياني ممکن است بهعنوان جسم خارجي عمل کرده و آنکپسوله شوند. بنابراين از مواد

زيستفعالي که با استخوان تعامل برقرار ميکنند استفاده ميشود (اوسنتگريت). در سال 1971 سراميک شيشهاي سيلکوفسفات به عنوان ماده زيستفعال در ساخت ايمپلنت استفاده شد که باعث ايجاد پيوند

بين ايمپلنت و استخوانچه هاي باقيمانده گرديد. ماده ديگر هيدروکسي آپاتيت است که داراي ساختار شيميايي نزديک به استخوان است. نتايج آزمايشهاي باليني هيدروکسي آپاتيت در بازسازي استخوانچه

ها رضايتبخش بوده است.

شکل ۱۴- نمونه ای از ایمپلنت گوش میانی

بازسازي ضايعات صورتي نقش مهمي در احياء زندگي اجتماعي و اميد به زندگي در بيماران دارد. گوش نيز بهعنوان يکي از اجزاي صورت، درصورت آسيب نياز به بازسازي دارد که با کمک روشهاي جراحي و

پروتز اين کار صورت ميگيرد. استفاده از غضروف اتولوگ، ايمپلنتها و پروتزها در بازسازي گوش کاربرد دارد. پزشک با توجه به شرايط جسمي بيمار، هزينه ها و... يکي از اين روشها را استفاده ميکند. هرکدام از

روشها مزايا و معايب خود را دارند. بازسازي جراحي به دليل شکل پيچيده گوش و گاهي اوقات عدم وجود غضروف کافي دشوار است منتها چون از بافت اتولوگ استفاده ميشود ظاهر گوش بازسازيشده

طبيعيتر به نظر ميرسد. از طرفي استفاده از پروتزها خطر و هزينه هاي بالاي جراحي را نداشته اما مشکلاتي ازجمله، بستربافتي متحرک و نامناسب، فقدان گير در پروتزهاي بزرگ، عدم ايجاد کانتور و رنگ

مناسب و درنهايت عدم ايجاد رضايتمندي و پذيرش کامل در بيماران را به دنبال دارد. امروزه استفاده از ايمپلنتها سبب کاهش اين مشکلات شده است و گيري که به واسطه ايمپلنت ايجاد ميشود اين امکان

را فراهم ميآورد تا بتوان پروتزها را بهراحتي بر بسترهاي بافتي متحرک قرار داد و رضايت بيشتر بيماران ازاينگونه پروتزها را فراهم کرد. با تکنيکهاي جديد رنگآميزي نيز ميتوان ظاهري طبيعيتر به پروتزها داد.

با کمک دستهاي از ايمپلنتها ميتوان مشکل شنوايي که ناشي از گوش مياني است را برطرف کرد. اين ايمپلنتها نقش سمعک را در شنوايي دارند با اين تفاوت که در ظاهر صورت فرد ديده نميشود و اثر رواني بهتري براي بيمار دارند.

منابع

1)

Byoungjun Jeon, Chiwon Lee Myungjoon Kim, Tae Hyun Choi, Sungwan Kim

and Sukwha Kim. (2016). Fabrication of three-dimensional scan-to-print

ear model for microtia reconstruction. journal of surgical research

(pp.1-8) .Elsevir
2)  Justin R. Fernandes, Daniel N. Driscoll.

(2016). Burn Ear Reconstruction Using Porous Polyethylene Implants and

Tissue Expansion.Journal of Burn Care & Research. (pp. 348–352)
Volume 37, Number 4.
3) www.aradskinclinic.com/services/detail/فلپ-پوستي/121/view/
4)

Pooran Chand, Kaushal K Agrawal, Gaurav Bhalla, Kamleshwar Singh, Sunit

K Jurel, Prachi Goel and Saumyendra Vikram Singh. Prosthetic

rehabilitation of partial ear loss with custom-made acrylic attachment

and long-term soft liner. Prosthetics and Orthotics International 2013,

37(6) 477–480.
5) Ting Sun, Longquan Shao, Yimin Zhao. Prosthetic Rehabilitation of an External Auricle Defect
With Silicone Rubber Using Extrinsic Staining. The Journal of Craniofacial Surgery & Volume 24, Number 3, May 2013.
6)

Guyan Andre Channer, Adrien A Eshraghi, LIU Xue –zhong. Middle Ear

Implants: Historical and futuristic perspective. Journal of Otology 2011

Vol.6 No.2