روش ها
از هر يک از افراد مورد آزمايش، دو مورد، مشاهده و  بررسي شد؛ اولي با استفاده از روش سنتي مشاهده با چشم غيرمسلح و ديگري با استفاده از دستگاه رگياب مادون قرمز. براي آنکه تحليلي از اندازه تأثير ميانگين داشته باشيم، 54 نمونه (95/0B=) براي تفاوتهاي درون نمونهاي مورد نياز بود.

نتايج
شرح حال مشخصه بيمار از 384 نمونه دريافت شد(در کل 768 مشاهده) با استفاده از روش سنتي، ميانگين کلي 8/5 رگ را نشان داد (95درصد فاصله اطمينان2/6 -4/5). درمجموع، تصويرسازي وريدي به روش سنتي، براي افراد چاق 5/4 (95 درصد فاصله اطمينان3/5 –8 /3)، افراد آفريقايي- آمريکايي 6/4 (95 درصد فاصله اطمينان 5/5 – 6/3 رگ) و افراد آسيايي1/5 (95 درصد فاصله اطمينان0/6 –1/4)کارايي کمتري داشت. سپس تکنولوژي رگياب، ميانگين1/9 محل کاتترگذاري احتمالي (95 درصد فاصله اطمينان 5/9 – 6/8) را درمقايسه با روش سنتي با ميانگين 8/5 (95 درصد فاصله اطمينان 2/6 – 4/5) شناسايي نمود. تعداد 76 نفر نمونه چاق، با استفاده از روش سنتي و روش رگ ياب، به ترتيب ميزان ميانگين 5/4 (95 درصد فاصله اطمينان 3/5 – 8/3) و 2/8 (95 درصد فاصله اطمينان 1/9 – 4/7) رگ قابل مشاهده داشتند. در افراد نمونه با پوست تيره، با استفاده از روش رگياب 1/9 (95 درصد فاصله اطمينان 9/9 – 3/8) رگ قابل مشاهده بود، در حالي که با استفاده از روش سنتي4/5 (95 درصد فاصله اطمينان 0/6-8/4) رگ مشاهده شد.

نتيجه گيري
 قابليت رويت رگهاي مناسب براي کاتترگذاري در همه زير گروه ها با استفاده از دستگاه رگ ياب مادون قرمز، افزايش يافت.
تعبيه يک راه وريدي جانبي، روشي تهاجمي است که از نظر مراقبتهاي پزشکي بسيار حائز اهميت است. پزشکان باليني و محققان به جز اطلاعات مبتني بر تجربه و گزارشهاي ديگران، در رابطه با ويژگي خوشرگ بودن يا بد رگ بودن، دانش زيادي ندارند. در کمال تعجب، در سالهاي اخير نيز تحقيقي در زمينه تعداد رگهاي قابل مشاهده در بيماران و همچنين صفات فردي که منجر به دشواري دستيابي به راههاي وريدي در يک فرد ميشود، انجام نگرفته است. پژوهشهاي پيشين، فاکتورهاي متعددي را در زمينه قابل رويتبودن رگ که لازمه تعبيه کاتتراست، گزارش کردهاند اما هيچکدام به طورخاص، ويژگيهاي فردي بيماران و رنگ پوست را مورد بررسي قرار ندادهاند. مقاله پيش رو ويژگيهاي فردي بيماران را که به پيداکردن رگهاي مطلوب جهت تعبيه کاتتر مربوط است، مورد بررسي قرار داده است. با افزايش اميد به زندگي و افزايش تعداد روشهاي درماني در طول زندگي افراد، حفاظت و نگهداري مطلوب از رگهاي بيمار، امري حياتي و اقدامي آينده نگرانه به شمار ميآيد. در اين راستا وسيله يا تکنيکي که دفعات تلاش براي رگگيري را کاهش دهد، قدمي در جهت حفاظت و نگهداري از رگها محسوب ميشود. تکنولوژي جديد و تحقيقات اساسي به کادر درماني کمک ميکند تا در زمينه تعبيه راه وريدي، سرعت بيشتري داشته باشد و کار با سهولت بيشتري انجام شود. برخي از پژوهشها بر تکنيکها و ابزاري که قابل رويت بودن رگ را افزايش ميدهند، تمرکز دارند. پژوهش پيش رو، ظاهرسازي رگهاي سطحي را با استفاده از يک تکنولوژي جديد مادون قرمز مورد ارزيابي قرار داده است. ابزار متعددي وجود دارد که از اين تکنولوژي بهره ميگيرند مانند AccuVein و VeinViewer.
VueTek Scientific Veinsite براي پژوهش و بررسي انتخاب شده است. اين دستگاه به منظور بهبود ظاهرسازي  رگهاي سطحي طراحي شده است. اين اولين تحقيق  براي چنين دستگاهي است. در اين پژوهش دو هدف مدنظر قرار گرفت؛ در ابتدا ويژگيهاي فردي بيمار که در شناسايي محلهاي مناسب رگگيري دخيل است، با روش سنتي يا بررسي دقيق ظاهري مورد ارزيابي قرار گرفت. سپس رگياب مادون قرمز جديد را در شناسايي محلهاي مناسب رگ گيري در اندام هاي فوقاني (دستها) مورد ارزيابي قرار داد. فرض بر آن بود که چاقي، پوست تيره و سن پايين عوامل دردسرساز در رگ گيري هستند. همچنين اين عقيده مطرح شد که تکنولوژي مادون قرمز، پيداکردن محلهايي که به طور به القوه مناسب تعبيه کاتتر هستند را آسانتر ميکند.

                  شکل۱

شکل۲: تصویر رگهای اندام فوقانی (دست) بااستفاده از VueTek Veinsite

شکل۳: تصویر رگها با استفاده از VueTek Veinsite

روش ها
   پس از دريافت تأييديه از کميته اخلاقي، يک پژوهش تصادفي و آينده نگر بر نمونه هاي داوطلب در يک مرکز پزشکي بزرگ در نيويورک به نام بيمارستان St. Luke’s-Roosevelt و در يک ناحيه شهري انجام گرفت. در اين پژوهش شرکت کننده ها از هر دو جنس و همه گروه هاي سني صرفنظر از هر نژاد و قوميتي حضور داشتند. البته موارد جراحي اورژانسي يا باردار از اين آزمايش مستثني بودند. قبل از هرگونه اقدام، از تمام افراد شرکت کننده يا والدين شرکتکننده هاي فاقد صلاحيت زير 18 سال، رضايتنامه کتبي اخذ شد. ويژگيهاي فردي بيماران شرکتکننده در اين پژوهش از جمله سن، جنس، قد (برحسب اينچ)، وزن (برحسب پوند)، قوميت و رنگ پوست (با استفاده از مقياس رنگي Von Luschan) جمعآوري و ثبت شد. ناظران از جمله پزشکان، پرستاران، فلبوتوميستها که در خونگيري مهارت داشتند، هر يک حداقل 10 نمونه مستقل را مورد ارزيابي قرار دادند. موارد دشوار، به عنوان افرادي که هيچ يا تنها يک رگ قابل مشاهده از طريق روش سنتي داشتند، تعريف شدند. اندام هاي فوقاني هر يک از افراد شرکتکننده که شامل ساعد و پشت دست تا چين آرنج است، به منظور دستيابي به محلهاي مناسب رگگيري، مورد بررسي قرار گرفت. بر روي هر يک از افراد شرکتکننده، دو روش رگ گيري اعمال شد. يکي با استفاده از روش سنتي و ديگري با کمک دستگاه رگياب. هنگامي که نوبت استفاده از روش سنتي فرا رسيد، از ديد معمولي و غيرمسلح استفاده شد. در زمان استفاده از دستگاه رگياب از سيستم VueTek Veinsite که بر روي سر نصب ميشود استفاده شد (Grey, ME, USA)، که شامل يک وسيله ساطعکننده اشعه مادون قرمز پرتابل و يک دستگاه دريافت و نمايش ويديو بود (شکل1). البته اين شرکت در تکوين، طراحي، اعمال و گزارش اين تحقيق دخالتي نداشت. رگياب از باتري قابل شارژ استفاده ميکرد و همچنين داراي يک کابل VGA اختياري براي نمايش مجزا از طريق مانيتور بود. اين وسيله امکان بررسي همزمان رگ با استفاده از چشم غيرمسلح را فراهم آورده و مستقل از وضعيت روشنايي محيط عمل ميکند (دامنه بين 900-700 نانومتر). هنگامي که دستگاه روشن ميشود، اشعه NIR از آن متصاعد ميشود که با عمق بيشتري از نور مرِئي به آناتومي بدن انسان نفوذ ميکند (کمتر از 700 نانومتر). نور NIR (با ضريب جذب بافتي بين 02/0 و 3/0) در هنگام تماس با بافت بدن، پراکنده شده و به عمق کمتر از 5 ميليمتر نفوذ کرده سپس از مسير اوليه منحرف ميشود. برعکس، هموگلوبين و مايعات داخل عروقي بسيار جاذب هستند. تکنولوژي الکترواپتيک VEINITE تفاوت ميزان جذب بين ساختارهاي عروقي و بافتهاي مجاور را شناسايي ميکند. پس از تبديل تصوير خام به رنگ خاکستري، آن را روي صفحه LCD هدست، نمايش ميدهد (شکل2و3). درنتيجه، کاربر ويدئو پيشرفتهاي از سيستم عروقي را بهطور همزمان و بيوقفه مشاهده ميکند. توالي رگياب و روش سنتي با استفاده از توليدکننده عدد تصادفي کامپيوتري مشخص شد و تا زمان مشاهده واقعي، در اختيار فرد يا اپراتور قرار نگرفت. درصورت نياز يک اندام فوقاني مورد مشاهده قرار ميگرفت. سپس، مشاهده کننده، درحالي که تعداد رگهاي قابل رويت مناسب براي کاتترگذاري  را شمارش ميکرد، اندام فوقاني و دست را ميچرخاند. هر امتداد رگ به عنوان يک محل رگ گيري شمارش شد. هر اپراتور تعداد رگهاي مشاهده شده را با صداي بلند شمارش ميکرد و اين عدد توسط دستيار تحقيق ثبت ميشد. روش بعدي در اين توالي با استفاده از همان بازو، اعمال شد. هر دو روش رگياب  و روش سنتي نيازمند نمايي واضح از بازوي فرد در شرايط روشنايي استاندارد بيمارستان بودند. در اين آزمايش از تماس مستقيم با پوست و استفاده از تورنيکت، اکيداً اجتناب شد. معياري براي مفصل و طول و قطر رگ وجود نداشت. اپراتور مجري محلهايي را که براي کاتترگذاري مناسب به نظر ميرسيد، شمارش کرد. براي استفاده از روش رگياب، هر ناظر، پيش از انجام آزمايش روي نمونه، در يک جلسه آموزشي نحوه استفاده صحيح از دستگاه را فرا گرفت. اپراتورها، قبل از انجام آزمايش روي نمونه، با دستگاه و محل دکمه پاور، لنزهاي نمايشگر و دسته هاي تنظيم پيشانيبند آشنا شدند. سپس به اپراتورها اجازه داده شد که دستگاه را ببينند و آن را روي سر قرار دهند. اپراتورها پس از تنظيم پيشانيبند، ميتوانستند بازوي دو داوطلب را مورد بررسي قرار دهند تا با نحوه عملکرد دستگاه آشنا شوند. ارزيابي آرگونوميک و سهولت استفاده از دستگاه مورد سنجش قرار گرفته و بازخورد اپراتورها در رابطه با عملکرد دستگاه دريافت شد. دستياران پژوهش، زمان نصب دستگاه رگياب را تا زمان اجرايي آن بر روي هر نمونه، ثبت کردند.

موارد دشوار
هنگامي که رگ هاي بيمار از طريق چشم غير مسلح قابل رويت نباشد، ممکن است مشکلاتي به وجود آيد. در اين موارد دشوار، کاتترگذاري به صورت کورکورانه و اقدامات متعدد براي اين کار، براي کادر درماني خستهکننده است و موجب درد و رنج بيمار نيز ميشود. تلاشهاي ناموفق براي تعبيه يک راه وريدي محيطي، احتمال عوارضي مانند کبودي، عفونت باکتريايي، نشت دارو به خارج از عروق، فلبيت، ترومبوز، آمبولي و آسيب اعصاب در بيمار را افزايش ميدهد. همچنين ممکن است متعاقب اين موضوع، روشهاي تهاجمي تري لازم شود که ريسک عفونت در آنها بالاتر است و نياز به مهارت هاي جراحي پيچيدهتري دارند به طور مثال، کاتترگذاري وريدي مرکزي، (کاتتر مرکزي از طريق عروق محيطي) تزريق داخل استخواني و کت دان وريدي تکنيکهاي پيچيده تري هستند. به منظور آمادگي جهت رؤيايي با موارد دشوار دسترسي به راه وريدي، کادر درماني ويژگي هاي فردي بيمار (حدود سن، چاقي، تيرگي پوست) را به عنوان عوامل مؤثر در نظر ميگيرند. اين تحقيق، داده هاي مربوط به ويژگيهاي فردي بيمار را فراهم کرد و دسترسي دشوار به راه وريدي را تنها در نمونه هايي که با روش سنتي کمتر از دو رگ قابل مشاهده دارند، تعريف ميکند. غالباً، نوزادان بالاترين ريسک بروز چنين مواردي (50 درصد) را دارند هرچند نتايج حاصل از اين پژوهش، به دليل اندازه کوچک نمونه، تعديل شده است. ريسک بروز موارد دشوار در آفريقايي-آمريکاييها و افراد بيش از حد چاق نيز بالا بود. درمجموع، به نظر ميرسد اين ويژگيها  عوامل موثري در پيش بيني بروز موارد دشوار به شمار ميآيند.

تکنولوژي رگياب
براي تسهيل روند کاتترگذاري، کادر درماني از وسايل مختلفي نظير سونوگرافي اولتراسوند استفاده ميکنند. هرچند ابزار رگياب ديگري نيز وجود دارند مانند AccuVein و VeinViewer، در اين مقاله تنها يک دستگاه مورد مطالعه و بررسي قرار گرفت. تحليل داده ها حاکي از آن است که تصويرسازي رگ با استفاده از تکنولوژي VueTek’s Veinsite NIR، پيشرفت قابل ملاحظه اي داشته است. تکنولوژي رگياب، با شناسايي تعداد رگهاي بيشتر قابل مشاهده، به ميزان ميانگين 3/3 (95 درصد فاصله اطمينان 0/3 تا 5/3)، شناسايي رگهاي قابل رويت را درکليه زيرگروه هاي بيماران بهبود بخشيد. در 92 درصد موارد، تکنولوژي رگياب مادون قرمز، دست کم  يک رگ اضافي را شناسايي کرد. در 14 نمونه (6/3 درصد)  تعداد رگهاي شناسايي شده کمتر بود و در 17 نمونه (4/4 درصد)، تفاوتي ميان تعداد رگهاي شناساييشده مشاهده نشد. تکنولوژي رگياب، تعداد محلهاي کاتترگذاري احتمالي بيشتري براي 97 درصد موارد دشوار، شناسايي کرد که از اين تعداد، ميزان 7/1 (95 درصد فاصله اطمينان 3/1 تا 1/2) رگ بيشتر در زير گروه نوزادان و ميزان 7/3 (95 درصد فاصله اطمينان 1/3 تا 2/4) رگ بيشتر در زير گروه آفريقايي-آمريکاييها مشاهده شد. شناسايي رگ در گروه افراد چاق به ميزان 0/4 (95 درصد فاصله اطمينان 2/3 تا 8/4) و درگروه افراد بيشازحد چاق بهميزان 0/3 (95 درصد فاصله اطمينان 9/0 تا 1/5) افزايش يافت.
 به طورخلاصه، نتايج به دست آمده با فرضيه ها از پيش درنظرگرفته شده مطابقت دارد و کارايي و قابليت استفاده گسترده تکنولوژي رگياب مادون قرمز را نشان ميدهد. اينطور به نظر ميرسد که اين دستگاه را ميتوان به عنوان ابزاري غيرتهاجمي با استفاده آسان، براي شناسايي محل هاي بالقوه کاتترگذاري، بهخصوص براي بيماراني که با چشم غيرمسلح تنها يک يا هيچ رگ قابل مشاهده اي ندارند، به کار برد. هنگامي که کادر درماني با مورد دشوار دسترسي به راه وريدي روبه رو ميشوند، ميتوانند از تکنولوژي جديد رگياب به عنوان راهي براي شناسايي رگ بهره ببرند. شناسايي رگ بيشتر، قدمي به سوي کاتترگذاري بيشتر رگ است و کاتترگذاري وريدي به موقع و موفق آميز منجر به کاهش تروماي بافت شده، هزينه ها را کاهش داده و رضايت بيشتر بيمار را به ارمغان ميآورد. با اين وجود، مطالعه اي در رابطه با ميزان موفقيت کاتترگذاري با استفاده از اين تکنولوژي  مادون قرمز صورت نگرفته است. تکنولوژي NIR، سه بعدي نيست، بنابراين محدوديتي بالقوه در رابطه با کاتترگذاري رگهاي مشاهده شده، به شمار ميرود.

محدوديتها
فقدان مصاحبه هاي جامع با بيماران، حاکي از فاکتورهاي متضاد احتمالي است. شرايطي از قبيل سابقه سومصرف مواد وريدي، بيماريهاي عروقي، ديابت قندي و وجود همزمان بيماري غلظت خون بر روي قابليت رويت رگ هاي سطحي اثر ميگذارند و بايد در تحليل بالا مورد توجه قرار گرفته و لحاظ شوند. در اين پژوهش از معاينه لمسي يا روش ديگري مانند مشتکردن دست، تورنيکت مجاور رگ، استفاده از گرما، بانداژ اسمارچ، استعمال پماد نيتروگليسيرين، يا وسايل فاقد مادون قرمز مانند اولتراسوند يا نوراندازي براي افزايش قابليت رويت رگ استفاده نشد. پژوهش هاي آتي ميتواند تأثير استفاده از روشهاي ذکرشده را در حين کاتترگذاري وريدي بررسي کند.